Hier sneeuwt het ook!

Londen is helemaal wit! Eindelijk, want ik werd al jaloers toen ik hoorde dat het in Nederland wel sneeuwde en hier nog niet. Vrijdagmorgen was ik netjes op tijd bij kantoor, om 9 uur stond ik voor de deur, en alles zag er nog zo donker uit. Echt een raadsel waar iedereen was, want het sneeuwde nog niet eens. Lois deed de deur open, zij was de enige, kwam ook net binnen, want ze had haar jas nog aan. Ik heb de lampen aan gedaan, de verwarming aan gedaan, want 's morgens is het op kantoor net zo koud als buiten en ik ben maar aan mijn placement plan begonnen, want die moest die dag af. Later kwamen er gelukkig al meer mensen aan en 's middags, na mijn lunchpauze in het park, begon de chaos echt. 'Kom je wel thuis vanavond, Tess?' Ik stond met open mond te kijken, er lag nog geen milimeter sneeuw. Om 3 uur kwam mijn andere collega binnen, 'Tess, als je op tijd weg moet, dan moet je dat gewoon zeggen hoor, want je moet wel thuiskomen vanavond, houd anders de website van de treinen even in de gaten.' Zo gezegd, zo gedaan, maar op de website van het openbaar vervoer was niks te vinden over vertragingen of treinen die uitvielen. 's Avonds om 6 uur deed ik de deur achter me dicht en liep naar het trein station van East Putney. De metro kwam er net aan toen ik op perron stond, wat een geluk. En ook de trein naar Wimbledon had geen vertraging. Toen de bus nog naar huis, maar ook die reed gewoon netjes op tijd.

Ook de rest van de week is goed verlopen. Mijn supervisor Guillaume, of eigenlijk look-a-like supervisor, want heel veel bakt hij er niet van, is donderdag naar Seattle vertrokken, wat een rust! Echt genieten dit, want hij noemt zichzelf supervisor, maar hij is alleen maar druk met zijn eigen werk, en tijd om de nieuwe stagiaire in te werken heeft hij niet. Als hij terug komt, zal er heel veel veranderen, want ik heb deze week ook mijn echte supervisor ontmoet. Ze is het hoofd van de afdeling, of eigenlijk hoofd van het bedrijf, maar er zijn twee bedrijven onder één dak, dus laten we haar maar gewoon Eve noemen. Ze draagt een jas van 20 konijnen en heeft een oranje boblijn, maar verder is ze heel aardig. Ik mag wel zeggen dat ik echt blij ben met een supervisor zoals zij. Elke vraag beantwoord ze en ze herhaalt alles wanneer het lijkt alsof ik het niet snap en dat vaak ook zo is, en als laatste zegt ze altijd please. Guillaume kan daar nog wat van leren, want hij legt alleen maar bevelen op. Ik heb afgelopen week ook mijn eerste compliment gehad. Eve zei 'that's why I gave that task to you, I appreciate that, thank you.' Zo lief! Ze had mij dus uitgekozen om het klusje op te knappen, omdat ze wist dat ik dat goed zou uitvoeren. Met een beetje eigen initiatief heb ik dus blijkbaar de juiste keuzes gemaakt.

Onderweg naar huis op vrijdag zaten er twee Nederlandse dames tegenover mij in de metro. Niet heel toevallig, want ik ben wel meer Nederlanders tegengekomen. Ze deelden hun hele leven en daar kon ik best om lachen. Vervolgens begonnen ze over iedereen in de metro te roddelen, toen werd het nog leuker. Tot dat ze over mij begonnen, 'dat is een leuk meisje, vind je ook niet? Ze is zo vrolijk, ze lacht de hele tijd.' Vind je het gek? Ik kan jullie gewoon verstaan, maar dat weten zij niet. Toen begon ze ook nog over mijn schoenen, die wou ze zelf ook wel, want dat leek zo comfortabel met zo'n sleehak en toch zo vrouwelijk. Bij Wimbledon stapte ik uit en bedankte de dames voor hun complimenten en liep snel door. Je had hun gezichten moeten zien, om te gieren!

En nu is het alweer zondag. De weekenden vliegen voorbij. Zaterdag heb ik boodschappen gedaan en even het huis schoongemaakt. En vandaag heb ik een heerlijk dagje in m'n eigen bed. Ik begin een beetje verkouden te worden, ze hebben me vast aangestoken op het werk, want daar liep iedereen ook al te snotteren.